Polskie strony Jana Budařa i Eliščin Band.: raduza jan budar

Raz Budař postanowił, że założy zespół.

W ogóle nie przypuszczał, jak to się robi, tylko wiedział,

że musi postarać się o jakichś partnerów.

Minimalnie o jednego.

Więc chodził w różny sposób po Pradze i wszystkim tłumaczył,

że zakłada zespół.

Zadziwiające, ale to chwyciło i zgłosiło się pierwszych czterech chłopaków i jedna dziewczyna,

że na to przystają. W Teatrze na Zábradlí (Na poręczy) robili potem próby całymi dniami i przez całe noce.

Budařowi się to trochę wciąż nie podobało, sam to najbardziej psuł.

1-go maja, w Święto Pracy, mieli premierę. Zupełnie narwany Teatr na Zábradlí

drżał z niecierpliwości. Grali trochę fałszywie, za to z wielką ochotą.

Schneider walił w perkusję,

Prakeschowi pękła struna,

Šváb basował tak, aż rozwaliło skrzynie,

Boušková grała w taki sposób, że wszyscy cały czas patrzyli tylko na nią, włączając Budařa,

który w takim razie od czasu do czasu dość wyraźnie przeszkadzał.

Aňa Geislerová siedziała w trzecim rzędzie, obok siedział Pepa Fojt.

Oboje się do nich śmiali, aby im dodać odwagi.

Po koncercie przyszedł za nimi Josef Vomáčka i mówi:

„To nie było złe. To nie było złe. W ogóle nie.“

Budař się o mało co nie rozpłakał ze szczęścia i zaraz umówił się na tournée.

Najpierw pojechali do południowych Czech, potem do wschodniej Polski,

potem na Węgry, teraz przygotowują się do Žižkowa, a potem pojadą do Niemiec.

I znów będą się cieszyć jak po raz pierwszy. A bać się będą też i tak.